Kendimi bildim bileli anlatmaktan çekinmişimdir yaşadığım şeyleri. Çok zor dökülür kelimeler dudaklarımdan. Ancak bu durum, anlatırken canım yanıyor filan diye değil. Canımın nasıl yandığını kelimelere yükleyemediğimden. Hiçbir kelime tarif edemiyor hissettiklerimi. Onlar benim söylemek istediklerimi taşıyacak kadar güçlü değiller. Bu yüzden anlatırken hem sinirleniyorum hem çaresizliğime yanıyorum. Halbuki, biri olsa, bana baksa ve ben çözülsem. Tüm mesafelerim kalksa, yok olsa. Bir defalığına biri bana gerçekten dokunsa. Oysa o derece uzak ki insanlar bana. Öyle uzak duruyorum ki ben onlara, hiç yakalayamıyoruz birbirimizi. Bana en yakınlar bile. Uzaklarım var benim. Atsam atamayacağım, satsam satamayacağım. Beni yoran uzaklar. Bana iyi gelen uzaklar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder